Heb je de Franse film Revoir Paris gezien? Nog niet? Dan kan ik je die van harte aanbevelen. De film gaat over de nasleep van een van de terroristische aanslagen in Parijs in 2015. Het is een geweldige verbeelding van het trauma dat zo’n aanslag bij overlevenden en nabestaanden veroorzaakt. Het hoofdpersonage heet Mia en wordt gespeeld door Virginie Efira: “Actrice Virginie Efira speelt Mia en is supergeloofwaardig in haar rol”, schrijft Kathleen Warners in een recensie van de film. Supergeloofwaardig. Daar wil ik het even over hebben.
categorie-archief: productief
Waar zit jij op?
“Mijn ouders zitten niet superveel op hun telefoon, maar zeker ook niet weinig”, zegt de 15-jarige Bo van Emmerik in de Volkskrant van 14 januari. Het staat in een artikel met de kop: “Zitten ze weer op hun scherm… die ouders”. Moet jij niet glimlachen als je zoiets ziet? Ik wel.
Van crisis naar crisis
Na een paar maanden zonder Taalpraat is het goed om eens terug te kijken naar wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Het beeld is vrij eenzijdig, mag ik wel zeggen. Het is ook een vrij somber beeld. Ik noem maar wat: de oorlog in Oekraïne, de overstromingen in Pakistan, smeltende gletsjers en aanhoudende problemen met corona. Allemaal crises. Maar wat vooral opvalt, is dat we van de ene crisis in de andere rollen. En dat alles ook een crisis wordt genoemd.