Explosieve depripop, zeg maar

Vorige week maandag zat ik rond het middaguur in de auto en luisterde ik toevallig naar Nieuws BV op Radio 1, met presentator Patrick Lodiers. Het ging over Billie Eilish, een 17-jarig zangtalent uit de VS dat net haar debuutalbum heeft uitgebracht. “Niet de doorsnee tienerzangeres met vrolijke huppeltekstjes”, aldus Lodiers. Ik had natuurlijk nooit eerder van haar gehoord, maar het gesprek dat Lodiers met dj Vera Siemons en een jonge Eilishfan had, was wel interessant. Qua taal dan.

Monster onder het bed
Als je op de website van Radio 1 kijkt, zie je bij Uitzending gemist (maandag 25 maart) “Fans over de 17-jarige Billie Eilish ‘Ze schrijft haar nummers vanuit het monster onder haar bed’.” Eilish schrijft en zingt (singer-songwriter heet zo iemand) blijkbaar nogal duistere teksten. Wat voor genre is dat dan? Oftewel in de woorden van Lodiers: “Is het emo? Is het gothic? Is het depripop?” Waarop Siemons antwoordt: “Een beetje hiphop hier, een beetje emo. Maar op zich weer compleet anders qua genre, zou ik zeggen. … Horror zit er in haar muziek wel eigenlijk.” Voor mij is het allemaal nieuw, maar ik loop dan ook al jaren achter als het over muziek gaat.

Hoe is het zo gekomen?
Zoals bij veel sterren kwam ook bij Eilish de roem bij toeval. Billie zong namelijk op een gegeven moment een liedje van haar broer (Siemons: “om te horen hoe dat een beetje klonk”) en zette dat op SoundCloud. Sorry, ze “uploadde iets op SoundCloud”. En wat gebeurde er toen? Siemons: “Toen is dat geëxplodeerd.” Ja, dat is wat er tegenwoordig met successen gebeurt. Die exploderen. Maar daarmee hield het oorlogsgeweld niet op: “Zij stond vorig jaar in de BBC Sound 2018. Daarop word je gebombardeerd als hét talent. Je moet het waar gaan maken.” Eerst geëxplodeerd en daarna nog een keer gebombardeerd. Je snapt meteen waar de horror, de emo en de depri vandaan komen.

Losse gedachtes
Vanaf hier alleen nog maar citaten, zodat u, met mij, kunt genieten van het taalgebruik. Eerst Vera Siemons nog een keer. Daarna een jeugdige fan van Billie Eilish. Siemons: “Het mooie is, wat je heel vaak hoort bij artiesten. Als je echt gaat vragen, hé die songteksten, wil je daar wat meer over vertellen, dan zeggen ze absoluut niet. Dat wil ik niet doen. Billie Eilish doet dat ook niet. Het zijn allemaal losse gedachtes. Het is niet per se een verhaal, maar ze vertelt wel dat ze mentale issues soms ervaart, bijvoorbeeld inderdaad de druk die op haar ligt. De verwachtingen, alle ogen die op je gericht zijn. Lijkt me volstrekt logisch eigenlijk als je op die leeftijd in een keer gebombardeerd wordt en bodyguards nodig hebt en noem het maar op.” Het bombardement gaat gewoon door.

Zeg maar
Fleur (de jeudige fan): “Nou, het is, zeg maar, meer dat zij echt een tienermeisje is. Ze zegt niet alleen donkere dingen, maar ze zegt ook dingen die echte tieners, zeg maar, zich afvragen waar niemand eigenlijk antwoord op heeft. Dus het is, zeg maar, heel real. Het gaat niet altijd over één ding, zeg maar. Elke zin is iets anders. Dus je moet echt een paar keer naar een nummer luisteren, wil je, zeg maar, echt begrijpen waar een nummer over gaat.” …
Lodiers: “Waar gaat het dan over?”
Fleur: “Ja, dat wil ze niet zeggen.”
Lodiers: “Maar jij begrijp het wel?”
Fleur: “Ja, ja. Ik begrijp het wel, ja.”
Lodiers: “Dus je hebt geen idee waar het over gaat, maar je begrijpt het wel?”
Fleur: “Ja, misschien is dat ook gewoon omdat je een puber bent en je houdt van gevoelens, maar … ehm … ja … het is gewoon, je kan, zeg maar, jezelf zetten in haar zinnen, zeg maar. Op een eigen unieke manier, en dat maakt het ook wel haar, als artiest zijnde, zeg maar, rond, omdat ze, zeg maar, niet, zeg maar, zegt waar het over gaat. Je moet zelf zeggen waar het over gaat. En dat vind ik wel mooi.”

Tja. Wat moet ik hier nog over zeggen?