Een zootje. Een ongeorganiseerde bende. Hoe zeg je dat? Ik noem dat een ratjetoe. Maar niet Peter Giesen, correspondent van de Volkskrant in Frankrijk.
Aanslagen in Parijs
Peter Giesen schreef afgelopen donderdag een stuk over de recente aanslagen in Parijs, de stad waar hij woont en werkt. En over de manier waarop de Franse inlichtingendiensten daarmee om zijn gegaan: “De identificatie van de derde dader van de aanslag op Le Bataclan voedt het debat over de rol van de Franse inlichtingendiensten. ‘Zij zijn een ratatouille.'”
Inlichtingendiensten
Giesen deed zijn journalistieke plicht en raadpleegde Franse bronnen. Uiteraard. Een van zijn bronnen was Mediapart. “Het inlichtingenwerk is een ‘ratatouille’, schreef Mediapart“, aldus Giesen.
Ratjetoe
Zo bleef ratatouille onvertaald. En dan ook nog met een. Ratatouille kennen wij in het Nederlands natuurlijk ook. Een van de betekenissen is ‘ratjetoe’. Maar is ratjetoe niet gebruikelijker dan ratatouille als je een zootje wilt beschrijven?
Toch koos Giesen voor ratatouille. Gek. Misschien woont hij al te lang in Frankrijk. Wel fijn dat we het een keer over een Frans woord hebben. Is weer eens wat anders dan Engels.
Op deze manier wordt het Nederlands ook nog eens verder volgepropt met allemaal onnodige vreemde woorden, waarvan de niet Nederlandse afkomst allang een Nederlandse versie kent. Ik zie het als dikdoenerij en gemakzucht . Hetzelfde verschijnsel doet zich voor in vertaalde documentaires en films: men kwakt maar wat neer als men zo gauw niets anders kan bedenken of de betekenis niet meteen kan vinden.
Was het een artikel over mode geweest, dan had er waarschijnlijk ‘een eclectische mix’ gestaan…