Officieel is de zomer weer voorbij. Het weer was hommeles en corona was nooit uit beeld, maar doordat ik lekker veel thuis was en binnen bleef, kon ik wel een paar boeken lezen die al een tijdje op mij lagen te wachten. Een van die boeken is Metaphors we live by van George Lakoff en Mark Johnson, een klassieker uit 1980. Best taaie kost, maar een paar inzichten over taal en metaforen wil ik graag met jou delen. Omdat het allemaal zo geweldig interessant is. En omdat het onderwerp elke dag relevant is.
categorie-archief: taal en politiek
Dat mag niet meer
De Taalpraatblog van vorige week heeft de titel “Wij kletsen maar wat raak”. Toevallig las ik afgelopen week een column in de Volkskrant met een titel die daar best veel op lijkt: “Iedereen doet maar wat”. Het stuk ging weliswaar over een heel ander onderwerp dan mijn blog, maar er is ook enige gelijkenis. Beide gaan namelijk over taal.
Een mislukte brief
Veel reuring afgelopen week over de blunder van Kajsa Ollongren, een van de twee verkenners voor een nieuw kabinet. Toen ze donderdag had gehoord dat ze positief op covid-19 was getest, beende ze naar haar auto om in gezwinde spoed in thuisquarantaine te gaan. Onder haar linkerarm had ze aantekeningen van de verkenning. De bovenste bladzijde, met brisante informatie, werd door een fotograaf vastgelegd. Dom, dom, dom. Einde verkenningsrol Ollongren (en Jorritsma). Maar gelukkig kwam er snel een nieuw verkenningskoppel: Van Ark en Koolmees. Zij schreven een brief om de fout van Ollongren (“een menselijke fout”) goed te praten. Niet helemaal gelukt zou ik zeggen.