Kjeld Nuis is Olympisch kampioen en schaatsheld van beroep. Prachtige sportman, stoere kerel. Maar wel ver van huis. Het liefst was hij na de Olympische Spelen in Zuid-Korea meteen naar Nederland gegaan, maar hij moest meteen door naar het Chinese Changchun. Voor het WK sprint. Vrijdag vertelde hij waarom. Blijkt hij toch ook een heel tedere vader en levenspartner te zijn.
Naar huis
Dit is wat Nuis zei (nos.nl): “Ik vind het heel jammer dat ik niet naar huis kon, naar mijn meisje en naar mijn kindje.” Naar zijn meisje. Mooi. En naar zijn kindje. Hè? Waarom hebben jonge (en aanstaande) vaders en moeders het tegenwoordig toch altijd over hun kindje? Dat was ‘in mijn tijd’ niet. Nou is dat wel al een hele tijd geleden, maar voor zover ik het me kan herinneren, praatten ouders vroeger over hun kind, baby, zoon of dochter en niet over hun kindje.
Veel vragen
Wat is er in de tussentijd gebeurd? Waarom is het woord in 2015 aan de Dikke Van Dale toegevoegd? Is het kind belangrijker geworden, misschien omdat gezinnen kleiner zijn? Klinkt kindje gewoon fijner, gezelliger, romantischer? Hebben kind en baby afgedaan, omdat ze te kil klinken? Heeft de mogelijk negatieve connotatie van baby (‘Wat ben je toch een baby!’) misschien invloed op het verminderde gebruik van het woord als het gaat om een foetus, zuigeling of klein kind? Waarom niet gewoon zoontje of dochtertje (als dat bekend is)? Ik weet het niet. Hebt u een antwoord?
Is het een ‘zachtere’ maatschappij geworden? Voer voor sociologen…
Moeten de sporters – Robben, Van Persie, Sneijder, Estevana Polman, Nuis, e.d. – extra geknuffeld worden na hun prestaties in een harde sportwereld? En/of levert het hun extra journalistiek krediet op?
Is dit typisch iets voor de Nederlandse sporters?
“Kindje” heeft naar mijn idee ook een andere betekenis (gekregen?): jouw project, iets dierbaars waar je veel voor over hebt, in de trant van “het is toch een beetje mijn kindje”.
Ik heb overigens geen probleem met het gebruik van “kindje” als je een klein kind (baby, zuigeling) bedoelt. Zuigeling is m.i. een woord dat in het vergeetboek raakt. Mijn moeder had het over zuigelingenzorg als ze het consultatiebureau bedoelde.
Pingback: Gastcolumn(pje): zin in een koffietje? | Taalpraat