Trouwe Taalpraatlezers weten dat wij iets hebben met dubbeloppismen: pleonasmen en tautologieën dus. Het gaat om onnodige betekenisherhalingen zoals nog eens herhalen, (nog) meer escaleren en jong talent. De betekenis van nog eens zit al in herhalen opgesloten, die van (nog) meer in escaleren en niemand heeft het ooit over oud talent. Hoe onterecht dat misschien ook is. En wat dacht je van eerste première?
Op de website van de Volkskrant stond afgelopen vrijdag een kort artikel over het Engelse toneelstuk The Curious Incident of the Dog in the Night-Time. De originele Engelse versie van dit toneelstuk komt dit najaar twee weken naar Carré in Amsterdam: “Het stuk ging in 2012 voor het eerst in Londen in première bij The National Theatre.”
“Nou ja”, dacht ik toen ik het las: “Daar heb je er weer een: voor het eerst in première.” Maar toen las ik verder: “In 2014 ging het stuk ook op Broadway in New York in première, en won het jaar erop vijf Tony Awards, waaronder die voor ‘Beste nieuwe toneelstuk’.”
Er was dus sprake van meer dan één première, in ieder geval een in Londen en een in New York. Hierdoor was de toevoeging voor het eerst in de eerste zin gerechtvaardigd. Sterker nog: het was een heel goed idee, ook al zette het mij in eerste instantie op het verkeerde been.
Zo zie je maar dat betekenisherhaling niet altijd onnodig is. Witte sneeuw kan bijvoorbeeld contrasteren met vieze sneeuw. Nog eens herhalen is betekenisvol als er al een eerdere herhaling is geweest. En mijn stelling is dat oude talenten wel degelijk bestaan.