“Trots op Nederland: Rita Verdonk sprak hiermee chauvinistische gevoelens van Nederlanders aan en wilde zo stemmen trekken.” Dat kon u ruim drie jaar geleden al lezen op Taalpraat. Er is niet veel veranderd. Sterker nog, het is alleen maar erger geworden.
“We kunnen trots zijn op de uitslag van de verkiezingen.” Dat is de kop boven een opiniestuk in de Volkskrant van 18 maart. Hoezo trots?
“Een land vol trots en zelfvertrouwen kiest voor deëscaleren”, aldus Jesse Klaver in een Facebookbericht op 12 maart.
In januari zei Lodewijk Asscher: “Nederlanders moeten weer trots kunnen zijn.” En op 19 februari was hij nog trots op de samenwerking met Rutte en de VVD. Ik ben benieuwd waar hij nu nog trots op is.
Emile Roemer heeft in ieder geval altijd wel iets om trots op te zijn, zelfs als hij teleurgesteld is: “Had ik gehoopt op meer? Ja. Ben ik trots op ons? Ja!”
Verliezer én winnaar Mark Rutte is “trots dat zijn partij de grootste blijft”. Hij vindt trouwens Unilever ook een “trots en belangrijk bedrijf”.
Kunnen we eens wat minder trots zijn en weer gewoon “Normaal. Doen”?