Stoornis

Soms heb je van die zinnen die een glimlach op je gezicht brengen. Op 28 maart zag ik er weer zo een in de Volkskrant. In een stuk over taal nog wel.

Gesignaleerd
Het artikel van Maud Effting ging over een kind met een taalontwikkelingsstoornis. De titel was ‘Stoornis ontwikkeling taal slecht herkend’ en de eerste zin ging als volgt:

‘Kinderen met een taalontwikkelingsstoornis (TOS) worden vaak niet of te laat gesignaleerd.’

Interessant. Niet de stoornis maar het kind wordt gesignaleerd. Wat ik nu dolgraag zou willen weten – en waar ik als leek echt alleen maar een slag naar kan slaan – is hoe deze zin tot stand is gekomen.

Gedacht
Zou de journaliste bij het bedenken van deze openingszin zich hebben laten leiden door het laatste zelfstandig naamwoord dat in haar kortetermijngeheugen zat: taalontwikkelingsstoornis? Dat is immers het verband dat ze wil leggen: taalontwikkelingsstoornis … gesignaleerd.

Geschreven
Wat me dan wel verbaast, is dat de vreemde combinatie er niet uit is gehaald in het redactieproces. Iedereen schrijft in eerste instantie weleens vreemde dingen op: je denkt soms sneller dan je schrijft, of je schrijft sneller dan je denkt. Maar het is de eerste zin van het artikel en je zou verwachten dat die extra aandacht krijgt. Helaas.

Niet geweten
Het kan natuurlijk ook zijn dat de schrijver zich helemaal niet bewust is van de ‘fout’. Of heeft iemand nog een andere mogelijke verklaring gesignaleerd?