Als je begint met schrijven, is de eerste zin meestal het lastigst. Dat probleem is dan hierbij opgelost. Mijn probleem begint al eerder: bij de aanhef. Want ja, beste lezer, hoe ga ik u of jou begroeten?
Je wilt als jongbejaarde niet al te frivool overkomen, maar beslist ook niet te oubollig. Hoe word ik zelf doorgaans aangesproken? Een kleine greep uit de post van de afgelopen tijd: Hoi Corejanne, Hey hallo Corejanne, H Corejanne, Hoihoi, Alohaas, Haaidiehaai, Hallo, ieve Correjan, Chere amis, Coucou Corejanne, Bonjour Corejanne, Dag Corejanne, Dag allemaal, Dit moet je lezen!, Hé!, Ha!, Beste Corejane, Goedemorgen lief mens, Geachte mevrouw Lemmens, of helemaal geen aanhef. Een van mijn cursisten ontving deze week een sollicitatie voor een stageplaats. Dat ging als volgt: ‘Hoi Vanderveen (naam verkeerd gespeld), Ik vind het leuk om bij jou te komen werken! Groetjes, Guido’. De namen heb ik verzonnen, verder is er geen woord van gelogen. Hoe dan ook, ik moet een beslissing nemen. Ik houd het op: beste lezer, hartelijk welkom bij taalpraat. Ik hoop je hier nog vaak te ontmoeten!
Ik betrap mezelf erop dat ik na “beste lezer” verwacht te worden gevousvoyeerd. Aan de andere kant vind ik dat ook wel weer ietwat ouderwets van mezelf. Zou dat iets van mijn generatie (geboortejaar 1969) zijn? Wij hebben geleerd om tegen onbekenden u te zeggen, maar zijn daarna in een wereld beland waarin u zeggen oubollig werd gevonden en iedereen een jij was. Een spagaatgeneratie, zeg maar.
Een aanhef is inderdaad soms lastig om te formuleren. L.S. kom ik ook wel tegen al denk ik dat veel mensen dit niet meer kennen?
Tracey,
Dat is precies mijn dilemma. In een blog is u misschien toch wat formeel. Maar voor de laatste zin van ‘Hallo of zo’ heb ik een oplossing bedacht. Ik maak er gewoon van ‘Ik hoop dat we elkaar hier nog vaak ontmoeten!’. Ontwijkgedrag dus. 🙂
En … dank voor de reactie!
Annemie ook!